نظری سبک‌شناختی در رساله‌‌ای عرفانی

از میان نسخه‌های فراوان کتابخانۀ گرانبهای استاد دکتر اصغر مهدوی، رسالۀ عرفانی ارزشمندی است به زبان فارسی و به گمان بسیار از سده‌‌های پنجم یا ششم که به دلیل افتادگیهای آغاز و انجام و به دست نرسیدن نسخۀ دیگری ازآن، نه نام خود رساله شناخته است و نه نام نویسندۀ آن. بررسی این رساله که به گمان بسیار بازنوشت مجالس پیری عارف است و از گونۀ گفتار‌نوشتهای صوفیانه، نشان می‌دهد که گوینده عارفی دانشمند بوده است از گونۀ کسانی چون احمد غزالی و عین القضات همدانی که افزون بر آگاهی بسیار از قرآن و حدیث و علوم شریعت با سلوک صوفیانه و تجربه‌های عارفانه نیک آشنا بوده و آن‌چه می‌گفته از سر تجربه و آزمودگی بوده است. در این مقاله به معرفی گسترده‌تر این رساله همراه با بازنمایی پاره‌ای از ویژگیهای زبانی آن پرداخته شده است. این ویژگیهای زبانی و... بسیار کهن می‌نمایند و این گمانه را که این متن از سدۀ پنجم یا ششم است قوت می‌بخشند و گاه مانند فراوانی واژگان و ترکیبات عربی اندکی تازه‌تر می‌نمایند و آن را با متون سدۀ هفتمی نزدیک می‌سازند.